Tja… daar sta je dan met je vader en je weekendtas voor de poort van een klooster. Twee dagen zijn we te gast. Al veel verhalen gehoord van m’n vader (die al jaren zo nu en dan eens een paar dagen een klooster bezoekt), al verschillende kloosters bezocht, maar nog nooit twee volle dagen verbleven.
Eigenlijk geen idee wat me te wachten staat, maar heb besloten het gewoon allemaal maar te laten gebeuren en me te laten overkomen. Bewust van te voren niet de website bezocht, bewust van te voren niet al te veel aan m’n vader gevraagd, bewust van te voren niet bedacht wat ik allemaal wel of niet wil gaan doen, bewust van te voren besloten: “Ik zou heel graag één dag stilte willen ervaren”.
Dat voornemen gaat goedkomen hoor ik op de dag van aankomst: De zusters leven zoveel mogelijk in stilte en het ‘toeval’ wil dat de andere gasten (ook vier jongeren) ook op de zaterdag een ‘stiltedag’ hebben gepland. Perfect! Mijn enige echte voornemen ‘die dag stilte’ moet dus wel lukken!
Zaterdagmorgen word ik wakker van geluiden in de kamers naast mij en sta op. “Ow ja” denk ik… “niet praten vandaag”. Onmogelijk. Tegen iemand anders niet praten, dat lukt nog wel. Maar tegen jezelf niet praten? Onmogelijk. Ik betrap me erop dat ik het eerste uur ontzettend veel tegen mezelf aan het praten ben en hoe meer ik stil probeer te zijn naar de andere gasten en m’n vader, hoe meer ik tegen mezelf praat. En dat heet dan een stiltedag.
De zusters eten in stilte. Dus tijdens mijn eerste maaltijd was ik best benieuwd hoe dat zou zijn en of ik het voor elkaar zou krijgen om in die stilte dan mijn mes of zo te laten vallen (zo’n angst waarvan ik zeer ernstig vermoed dat de andere gasten die ook hebben). In stilte eten? Onmogelijk. Het porselein, het hout van de meubels en het bestek tikt, galmt, krast en kraakt als nooit te voren. Al zou ik m’n mes laten vallen… niemand die het doorheeft. Wat wil je ook met zo’n perfecte akoestiek in een klooster. En dat heet dan een stiltedag.
Dan in stilte een wandeling. Onmogelijk. Maar wel bijzonder. Je hoort opeens niet meer je eigen geklets of die van je vader… nee… je hoort de vogels, bijen, schapen in de verte, een libel, een paard en opeens denk ik: “Goh, die dieren hebben natuurlijk ook allemaal wat te vertellen. Waarom luister ik daar eigenlijk zo weinig naar?” En ik probeer me in te denken wat die dieren mij willen vertellen. En dat heet dan een stiltedag.
Dan met een groep van zes in de kloostertuin… in stilte een boek lezen of gewoon lekker in stilte zitten. Onmogelijk zal je nu wel denken. Ja, het klopt, de zusters in de keuken hoor je rommelen met potten en pannen, de auto’s van het dorp komen voorbij rijden, het feestje in het dorp start langzaam aan, de bijen vliegen om je hoofd en zelfs de wind laat flink van zich horen. En toch, er is wel stilte. Niet van buiten, maar van binnen wordt het steeds stiller. Mijn eigen stemmetje, mijn drang om te vertellen, mijn gedachten; het wordt allemaal minder. Goh, zouden ze dit bedoelen met gewoon ZIJN?
Anke van Leeuwen
wat een mooie column. Mooi beschreven wat er gebeurt als je stil wordt. Dank je wel
Mooi beschreven anke